Cassettebandjes… weet je nog?

De muziekcassette. Een technisch inferieure geluidsdrager die niettemin op een grote populariteit kon bogen in de jaren 70-90. Ik heb er nog stapels van: repetities, optredens, demo’s. Een paar jaar geleden viel het me op dat veel van dat spul bijna niet meer af te spelen was. De magnetische laag was aan het vergaan. Het frequentiebereik (toch al niet om over naar huis te schrijven) was wel erg schraal aan het worden. Als je cassettes zelden afspeelt zet de rangschikking van de magnetische deeltjes zich over op andere delen van de tape, met spookachtige bijgeluiden tot gevolg. Kortom: het werd tijd om te redden wat er nog te redden viel en de digitale hulptroepen in te roepen…

Er was geen beginnen aan, natuurlijk, maar een paar aardige dingen heb ik nog wel kunnen behoeden voor totale teloorgang. Geen cd-kwaliteit, maar het is tenminste nog iets tastbaars uit muzikale episodes waar ik met plezier aan terugdenk.

Rose des Zuschauens – Rilke’s ‘Duineser Elegien’ (1991)

30154etc

Met alleen wat ervaring in typische pop- en rockbands kwam ik door een advertentie in een muziekblad (‘Bassist zoekt band’, want je betaalde per regel) in contact met een drummer. ‘Nee, ik ga je niets vertellen over dit project’ zei hij, ‘Dat gaat niet, je mòet echt gewoon komen kijken en neem je bas mee…’ Eenmaal daar wist ik niet wat me overkwam: een intensiteit en manier van muziek maken die ik helemaal niet kende. Improvisatie. Filosoferen. Analyseren. Zoeken naar benaderingen om inhoud te verklanken. Alles mocht, als het maar werkte. Muzikanten van uiteenlopende signatuur. Dit beloofde een ontdekkingsreis. Ik was onmiddelijk verkocht en ben een paar jaar gebleven.
Het project (dat uiteindelijk muziektheater zou worden) baseerde zich op de tien ‘Elegiën van Duino’ van Rainer Maria Rilke – één compositie voor elke elegie. Stevige, metafysische kost over de aard van het bestaan en de menselijke natuur. Muzikale slowfood, iets van een soort trip ook, in mijn herinnering.

Het avontuur kwam (helaas) na enkele uitvoeringen abrupt tot een einde. Van mooie studio-opnamen kwam het niet meer. Bovenstaande fragmenten (de originelen zijn soms wel 14 minuten lang) zijn van een concert in het Filosofencafé van Café Averechts in Utrecht (1991). Opgenomen met een simpele cassetterecorder. Maar wat een mooie energie.

saxofoon Wim Nijenhuis
drums Mike Spaeth
zang Heleen Suiker
gitaar Dirk Vermeulen
bas :-)

Rose des Zuschauens all tracks
© 1991 Mors/Nijenhuis/Spaeth/Suiker/Vermeulen

Nereida – demo uit 1981

nereida-cassette2

Nereida was de eerste band waarmee ik over een langere periode regelmatig op het podium stond. En dat met uitsluitend eigen muziek. We schopten het ook nog tot VARA’s Popkrant, destijds (1981) een wekelijks Hilversum 3-programma dat ‘aanstormend talent’ een podium bood. Popkrant werd gemaakt door Leonie Jansen, Alfred Lagarde en Ad le Comte. Bovenstaand hoor je fragmenten van twee van de drie nummers die we opnamen in de VARA-studio.
De meeste songs van Nereida werden geschreven door de twee gitaristen. Bijzonder is wel dat het enige nummer van mijn hand (Nightlife) ook de studio haalde. Gezongen door Teus, want die kon dat veel beter dan ik (overigens hoor je mij nog wel als de hoogste stem in het achtergrondkoortje).

zang, gitaar Teus Zantman
zang, gitaar Henk de Groot
keyboards Ruud Kruithof
drums Caesar van Iwaarden
bas :-)

Prisoner first © 1981 Zantman/arr. Nereida
Nightlife © 1981 Mors/arr. Nereida